Når du går gjennom skogen, ser du huldrefolk og einhjørningar, eller berre trestammer og lauv? Finst det meir mellom himmel og jord, og har det rulleskøyter på? Eg er ei ganske vanleg (?) dame med ein ganske stor fantasi. Eg kan få meg til å fabulere over kvifor molter heiter cloudberries på engelsk, eller kva som skal til for å lage ein fossekjole. Sånne heilt vanlege fabuleringsspørsmål. Som det er fint å ta med til fabuleringsfabrikken og prøve ut!
Frå å fotografere dyr og landskap har eg gradvis gått over til å jobbe med iscenesetting, surrealisme og drøymande sjølvportrett. Eg blir fascinert av at eit landskapsmotiv kan endre seg totalt ved å tilføre eit par rekvisittar eller ved at eg tar på ein kjole i staden for ei fjellbukse. Det som var ein ganske vanleg skog kan med eitt bli poetisk. Produksjonen i fabuleringsfabrikken kan ta mange retningar, og det er fint å tenke at det neste til å bli fabulert, det har eg kanskje ikkje tenkt på endå.
Eg kan vere spent på kva folk vil tru om motiva. Er det for naivt, for platt, er det godt nok? Eg er jo ein «glad amatør». Og så er det sjølvportrett, så det blir mykje «meg». Men så kjem eg til at det gir meg så mykje glede å utforske og skape, leike med uttrykk og fabulere. Og det gir lita meining i å skape utan å vise det fram. Og det å skape gir utvikling og kan peike ut nye retningar. Så er eg også nysgjerrig på å høyre folk sine reaksjonar. Eg tenker at verda treng fleire fabulantar, og her må ein vere både direktør, fotograf, sjåfør og modell.
Å vere både framfor og bak kamera gir ei ekstra utfordring, og det blir mykje prøving og feiling. Det å veksle mellom fullt teknisk fokus på lukkartid og fotovinkel til å uttrykke eit eller anna litt svevande, drøymande i motivet like etterpå, går ikkje alltid heilt etter planen. Men det er også eit poeng å ikkje jakte på det perfekte, for det kan vere i det litt rare, uventa at magien ligg. Og så vil det å tenke at resutlatet skal bli perfekt, kunne bli eit hinder for å skape.
Når eg reiser ut på mikroekspedisjon med sekk, kamera, stativ og kjole, balanserer nedover i ei sleip kløft, over trestammar eller innover eit juv, så er det ei veldig fin «boble» å vere i. Og kanskje ser eg ein tretåspett, ein plante eg ikkje har sett før, eller ei uoppdaga moltemyr. Ein angrar aldri på ein tur!
